Volg je gevoel!

Je partner verliezen is een zeer heftige gebeurtenis. Het ‘normale’ leven gaat door, maar jouw leven staat stil, staat op z’n kop of hoe je het maar noemen wilt. Na het overlijden en de uitvaart, een periode waarin je geleefd wordt, sta je er ineens alleen voor. Alleen voor alles. Het besef nooit meer iets te kunnen overleggen, nooit meer iets te kunnen delen, nooit meer samen iets beleven, dringt langzaam tot je door. De nodige lieve mensen om je heen proberen je in je verlies en verdriet te steunen. Na enige tijd nodigen ze je uit om mee te gaan, om dingen te ondernemen. Eerst weet je niet wat je moet doen. Je hebt er geen zin in maar met thuis blijven zitten schiet je ook niks op en wat afleiding is wel fijn, dus raap je jezelf bij elkaar en ga je mee. Genieten doe je niet maar bezig zijn, even in een andere omgeving zijn, doet wel goed. Ondanks dat zijn er veel momenten waarop je geconfronteerd wordt met het alleen zijn. Om je heen zie je mensen elkaars hand vasthouden, een arm om elkaar heen slaan, hoor je ze een woordenwisseling hebben, hoor je ze praten over hoe leuk ze het wel niet gehad hebben of over een vakantie die ze geboekt hebben. Alles wat jij ook zou willen maar je bent alleen. En dan na een middag of avond wat afleiding gehad te hebben, kom je thuis. Alleen. Het is stil, niemand die iets zegt, niemand die iets vraagt, niemand aan wie je iets kunt vertellen. Dat doet zoveel pijn! Eigenlijk heb je spijt dat je op de uitnodiging in bent gegaan. En toch moet je verder.

Ook zijn er mensen die ongevraagd met goedbedoelde adviezen komen. Adviezen over wat je wel en niet moet doen en vooral ook wat je wel en niet moet laten. Omdat je door het verlies nog zoekende bent naar hoe je verder moet, hoor je het allemaal aan. In de loop van de tijd gebeuren er dingen waar je een advies over gekregen hebt maar dan blijkt dat advies anders te zijn dan wat jij wilt of voelt. Dat brengt je aan het twijfelen. Twijfel over of je het wel goed ziet, of je het goed begrijpt. Als je voor jezelf weet dat het goed is, komt vaak de vraag naar boven: ‘Als ik het op mijn manier doe, wat zal men dan wel niet zeggen?’ Door het toch op jouw manier te doen, blijkt een advies soms geen advies geweest te zijn maar een mening. Dat merk je door de reacties die je krijgt, zoals het niet snappen dat je het zo doet, verbolgen zijn, boos zijn, tot onbegrijpelijk vinden en geen contact meer willen hebben. Vooral dit laatste doet ook zoveel pijn! Naast het verlies van je partner verlies je nog meer mensen om je heen die je dierbaar zijn. En waarom?! Omdat jij op jouw manier verder wilt met leven en daar op jouw manier invulling aan geeft. Je wordt beoordeeld en veroordeeld. Dat zaait verwarring en brengt vertwijfeling. Ben je dan zo verkeerd bezig? Nee, helemaal niet!!! Je hebt je gevoel gevolgd! Het is jouw leven en jij moet alleen verder en dat moet je doen op jouw manier.

Dit is wat mijzelf overkomen is. Met hulp en met vallen en opstaan heb ik mijn leven weer op de rit kunnen krijgen. Alles wat gebeurd is, heb ik een plek kunnen geven en is onderdeel van mij geworden. Dat gaat gepaard met een lach en een traan. Ik kan weer genieten, zit lekker in mijn vel en dat gun ik iedereen die een zwaar verlies geleden heeft. Dit alles is mijn drijfveer om jou te helpen. Wat er ook gebeurd is, ook jij bent in staat je leven weer zin te geven en dat hoef je niet alleen te doen. Schroom niet om hulp te zoeken. Hulp vragen is een teken van sterkte, niet van zwakheid.